Tipos de Pregamentos

Os pregamentos son ondulacións que se pruducen cando actúan forzas tectónicas que deforman plasticamente as rochas, sen chegar a rompelas. As principais características dos pregamentos son:

Existen 2 principais tipos de pregamentos:

-Anticlinais:

-Sinclinal:                        

Fallas

Fórmanse cando os bloques resultantes da rotura se desprazan un con respecto a outro.

Os elementos de unha falla son:

Tipos de fallas:

-Fallas normais:

Fallas inversa:

Fallas en dirección:

BORDES E PLACAS TECTÓNICAS

Cando duas placas colisionan ou se separan, se orixinan tres tipos de bordes:

-Nos límites converxentes ou destructivos, por esforzos compresivos, unha placa (a máis densa)  subducese debaixo da outra, como é o caso de Centroamérica donde a placa de Cocos se subduce debaixo da placa do Caribe, ou ben non hay subducción  os esforzos compresivos orixinan cordilleiras montañosas moi altas como os Himalaya.

-Nos límites diverxentes ou constructivos, os esforzos tensionais (As direccións derívanse das placas que son opostas entre sí) separan as placas, dando paso ao ascenso do material desde o manto; un exemplo de este tipo de límite podese observar na isla de Islandia.

-Finalmente, nos límites da falla transformante ou pasivos, donde duas placas se desplazan lateralmente unha respecto a outra, non se forma nin destruye litosfera. Un exemplo claro de este caso é a famosa falla San Andrés, límite entre a placa do Pacifico e a placa Norteaméricana ou ben na  figura e o límite entre as placa Antártica e a placa Australiano-India.

Pirámides Ecolóxicas

En todas estas pirámides se aplica a regra do 10% , é decir que a enerxia que ai nun escano inferior perdese un 90% aprosimadamente e un 10% é aproveitada polo seguinte escano. Existen 3 tipos de pirámides ecóloxicas:

-Pirámide de Biomasa:representa a cantidade de materia orgánica de cada nivel.

-Pirámide Numérica:representa o número de individuos de cada nivel trófico.

-Pirámide de Enerxía:representa a enerxía que se transfire a cada nivel e a que se transfire aos niveis superiores.

DARWINISMO

+ A teoría evolutiva o darwinismo  concretase nos seguintes puntos e postulados:

1. As formas de vida non son estáticas senon que evolucionan; as especies cambian continuamente, unhas se orixinan  otros se extinguen.
2. O proceso da evolución é gradual, lento e continuo, sin saltos discontinuos e cambios súbitos.
3. Os organismos parecidos se hallan emparentados  descenden de un antepasado común. Todos os organismos viventes poden remontarse a un orixen único da vida.
4. A selección natural é a chave, en doas fases, que explica todo o sistema.

• A primera fase é a producción de variabilidade: a xeneración de modificacións espontáneas nos individuos.
• A segunda, a selección a través da supervivencia e na lucha pola vida: os individuos mellor dotados, os que  naceron con modificacións espontáneas favorables para facer frente ao medio ambiente van a ter máis posibilidades de sobrevivir, de reproducirse e de deixar descendencia con estas ventaxas.
• 

                       LAMARCKISMO
É o término usado para referirse á teoría da evolución formulada por Lamarck. En 1809 no seu libro Filosofía zoológica propuso que as formas de vida non habían sido creadas nin permanecían inmutables, como se aceptaba no seu tempo, si non que habían evolucionado desde formas de vida máis simples. Describiu as condicións que habían propiciado a evolución da vida < propuso o  mecanismo polo que habería evolucionado. A teoría de Lamarck é a primera teoría da evolución biolóxica, adiantándose en cincuenta anos a formulación de Darwin da selección natural no seu libro El origen de las especies.

    TRADUCIÓN   DO ARN A PROTEINAS
A traducción é o segundo proceso da síntesis proteica (parte do proceso xeneral da expresión xénica). A traducción dase tanto no citoplasma, donde se encontran os ribosomas, como tamén no  retículo endoplasmático rugoso (RER). Os ribosomas están formados por unha subunidad pequena e unha grande que rodean o ARN. Na traducción, o ARN mensaxeiro se decodifica para producir un polipéptido específico de acordo coas regras especificadas polo código xenético. É o proceso que convirte unha secuencia de ARN  nunha cadena de aminoácidos para formar unha proteína. É necesario que a traducción veña precedida de un proceso de transcripción. O proceso de traducción ten tres fases: iniciación, elongación e terminación (entre todos describen o crecemento da cadena de aminoácidos, o polipéptido, que é o producto da traducción).

Transcripción do ADN al ARN

A secuencia de nucleóticos dun determinado xene do ADN cópiase nunha molécula de ARn mensaxeira: este proceso denomínase trascrición.

O ARNm, ou ácido ribonucleico, éunha cadea simple que contén como monosacáridos a ribosa e tamén conta cunha secuencia de bases complementaria á do ADN.